Een paar nachten geleden had Mr Willy dus weer een avontuurlijke nacht doorgebracht in het zogenaamde snurkpaleis. Geen ziekenhuiskamer, maar wel in een heus hotel , waar de bovenverdiepingen waren omgebouwd tot een plek waar dromen en realiteit samenkomen in een symfonie van sirenes en sissende apparaten.
Vooral sirenes, want alhoewel dat snurkpaleis de weidse benaming " Hotel De Drie Eiken" droeg was het dus allesbehalve een luxe ovenachting.
Waar halen ze het in hemels naam in hun hoofd om een kamer, bedoeld om slaaptesten te doen, heel strategisch aan de straatkant te leggen, recht tegenover de spoeddienst van het hospitaal. Om de vijf minuten werd de stilte doorbroken door het snerpende geluid van een in- of uitrijdende ambulance. Een gratis soundtrack bij Mr Willy's slaapavontuur.
En wie het woord hotel hoort, die denkt toch aan een fatsoenlijk maaltijd, geen ziekenhuiskost. Niet dus. Eén miniem tasje thee en een paar sneden brood. En diegene die ooit verzonnen heeft dat vegetarische filet américain een delicatesse is, die heeft dat duidelijk nooit geproefd. Een smeerseltje dat smaakt naar karton en een vleugje niets. Maar goed dat Mr Willy, wijs geworden door zijn eerste slaapervaring,, een paar maanden terug, zelf wat eigen proviand had meegebracht.
Maar alle gekheid op een stokje, het duikmaster deed zijn werk. en alhoewel zijn keel 's morgens zo droog was als de Sahara en zijn neus aanvoelde als een verdroogde cactus had ie prima geslapen en werd ie uitgerust , maar dorstig wakker.
Nou, en room service kenden ze dus niet, dus moest ie nog een paar uur wachten vooraleer ie iets drinkbaars kreeg. 'n Geluk dat er toch een fles plat water ( spa blauw heet dat, geloof ik) ter beschikking was.Maar de cappuccino's thuis smaken toch veel beter.
En dus kwam Mr Willy best goedgemutst en verassend energiek thuis.
Maar het stond dus wel in de sterren geschreven dat Mevr Willy zijn nieuwste aanwinst niet kon waarderen.
Want dat ding maakt lawaai, maar dat is nog te overzien: het valt mee, en er zijn oplossingen zoals een dempend kussen of een verlengde blaasslang om het toestel in de kamer ernaast te zetten. Nee, het probleem zat ‘m in die vervelende uitlaatklep, op dat mondstuk en die constant lucht afblaast( kwestie van de druk in het systeem stabiel te' houden)
En in de oortjes van Mevr Willy, die gevoelige oortjes, die geen oordoppen of koptelefoon verdragen, maar wel zo scherp zijn als die van een vleermuis, klonk dat als een stoomfluit.
Maar goed, de liefde overwint alles, en nu staat er naast het bed een radio, en die speelt de hele nacht de meest nostalgische liedjes van Radio Minerva, en das meer dan rustgevend genoeg voor Mevr Willy, dus probleem opgelost.
Nou ja, bijna dan. Want knuffelen, of beter gezegd niet-knuffelen, blijft een probleem. En erger, lepeltje-lepeltje slapen gaat dus niet, want dan ligt die uitlaat van je mondstuk constant koude lucht te blazen in de nek van Mevr Willy en daar is die dus helemaal niet van gediend. Nou, Mr Willy's laatste nachtelijke plasbeurt situeert zich gewoonlijk ergens tussen 4 en 5, en dan doet ie z'n masker af en slaapt verder zonder, lekker dicht tegen Mevr Willy. Gulden middenweg dus.
En gisteren was de lakmoesproef. Vrijdag, tijd voor Mr Willy's wekelijkse fles wijn. En dan, zoals Mevr Willy hem al jaren onder zijn neus wrijft, dan breken zijn snurkprestaties alle records.
Gisteren niet: doodse stilte.
Dus, om een lang verhaal kort te maken. De voordelen wegen ruimschoots tegen de nadelen. Een nieuwe bedgenoot heeft zijn intrede gemaakt.