Nou, zeggen dat deze site heilzaam is , das het intrappen van een open deur. Je vindt informatie, steun. Je hoort en je wordt gehoord. Je bouwt een vriendenkring op.
Maar de mallemolen in je hoofd mindert niet.
Want je leest uiteraard de verhalen van andere mannen met prostaatkanker.
Je leest over het verdriet van mannen die als een sneltrein door hun behandeling raasden en in een oogwenk afscheid moesten nemen van het leven. Je voelt een diep, rauw verdriet om hen en hun nabestaanden, je deelt hun pijn en verlies. Hun angst. Je krijgt ook angst voor jezelf, een blik op je toekomst die je liever niet ziet. Maar tegelijkertijd is er een wrange dubbelzinnigheid. Want eigenlijk ben je blij: blij dat je, ondanks de uitzaaiingen nog best in goede gezondheid verkeert, blij dat bij jou de behandelingen wél hun werk doen, blij dat ze niet de pijn en ellende geven die ze bij anderen wél veroorzaken.
En dan lees je de verhalen van mensen die dankzij een vroege diagnose genezen of al jaren op een relatief stabiele manier verder leven. Je bent blij voor hen, uiteraard . Maar dan wordt de vreugde om het feit dat sommige lotgenoten aan de dood ontsnappen al snel overschaduwd door afgunst. Je gunt het hen van harte, maar wat als bij hem wél alles anders was gelopen? Wat als zijn artsen sneller hadden gehandeld, wat als hij niet zo lang had hoeven wachten op de operatie? En dan voel je een vlaag van jaloezie op al die mensen voor wie de kanker niet uitgezaaid was of voor wie de behandelingen wonderbaarlijk goed aanslaan.
En dan komen de schuldgevoelens. Schuld omdat je het verdriet van anderen ziet en jezelf nog vergelijkt. Schaamte omdat je dankbaar bent dat je er beter aan toe bent dan sommigen, terwijl je weet hoe kwetsend die gedachte kan overkomen als je iemand bent die minder geluk heeft. Schaamte omdat je jaloers bent op anderen die het ogenschijnlijk beter hebben , maar die uiteindelijk ook maar mensen zijn die vechten voor hun leven, die óók bang zijn, die óók hun onzekerheden hebben Schuld omdat je anderen niet alléén maar vreugde en geluk toewenst, maar tegelijkertijd steeds ook dat gevoel van ‘het had ook anders gekund voor mij’ voelt opborrelen.
En zo leef je met een kluwen van emoties: verdriet om de pijn van lotgenoten, dankbaarheid dat je d'r nog bent, onmacht om wat er had kunnen gebeuren, jaloezie op wie wel genezen zijn, en schuld dat je niet alleen maar blij voor hen kan zijn.
Nou, wat doe je daaraan ?