Lieve mensen
In deze tijd waarin de wereld zich weer opmaakt voor feestelijkheid en vol verwachting uitkijkt naar het nieuwe jaar wil ik toch weer even stil blijven staan bij wat ons hier samenbrengt, wil ik even reflecteren met ons, lotgenoten, die elkaar gevonden hebben in een ruimte waar ziekte en pijn geen abstracte begrippen zijn, maar harde realiteit. Ieder van ons is verbonden door de slopende onzekerheid, de angst, pijn en verdriet en de herinneringen die soms zwaarder wegen dan wij ooit voor mogelijk hielden.
En toch, te midden van al die duisternis, zie ik mannen en vrouwen die, ondanks de horizon die steeds verder lijkt op te schuiven, blijven zoeken naar een sprankje hoop. Ik zie mensen die, ondanks chemo’s, operaties, slechte uitslagen en het eindeloze wachten op nieuws, de kracht vinden om te lachen, een kaars te branden, een verhaal te delen, een ander te troosten. Ik heb immense bewondering voor allen die, hoe moe of wanhopig ook, toch hun blik op de toekomst richten en in hun hart nog ruimte maken voor vreugde, hoe klein en broos die ook is.
Maar deze Kerst wil ik vooral denken aan diegenen die dat niet (meer) kunnen. Aan hen voor wie elke dag een ondraaglijke marteling is—niet omdat zij niet sterk genoeg zijn, maar omdat de pijn, de leegte, het gemis te groot zijn geworden. Aan hen die dagelijks lijden onder het verlies van een dierbare, het gapende gat dat nooit meer opgevuld lijkt te kunnen worden. Aan hen die weten, die ondubbelzinnig wéten, dat dit hun laatste kerst zal zijn, en die met die kennis moeten leren leven, al is het nog maar even.
Voor hen allen wil ik deze kerst een zacht lichtje laten branden, een klein schijnsel in de verte, als een teken dat wij elkaar niet loslaten. Dat we elkaar omarmen in woorden en gedachten, in gedeelde ervaringen, in het simpele gebaar van “ik begrijp je” of “ik ben er voor je”. Wij vormen een gemeenschap die elkaar vasthoudt, niet door mooie beloften van genezing, maar door het onvoorwaardelijk erkennen van elkaars pijn, moed en wanhoop.
Moge deze kerst, hoe moeilijk ook voor sommigen, een moment van warmte en verbondenheid brengen. Dat we even mogen voelen: we zijn niet alleen. Dat in de stilte van een donkere nacht, tussen de kaarsen en de bomen, in een schuchter liedje op de radio, een troostende gedachte mag doorschemeren. En dat we, met of zonder woorden, elkaars hand blijven vasthouden, nu en in het komende jaar.
Mr Willy