BRIEFJES

Vroeger was alles beter. Althans, dat beweert die ouwe Mr Willy toch, want die leeft nog altijd met beide voeten in het verleden. Nou, misschien was die goeie ouwe tijd niet beter, maar toch wel rustiger. Het tijdperk waarin romantiek nog handgeschreven werd. Geen internet, geen smartphones, en al helemaal geen WhatsApp-geluiden die je avondrust verstoorden. Nee, prille tienerliefde liefde bloeide toen op met een klein papiertje, een slordig geschreven zin, en een hoop zenuwen. Alleen jij, dat ene meisje met die vlechten en wat sproetjes op haar neus, en dat kleine briefje, zorgvuldig gevouwen en in de palm van je hand verborgen alsof het een staatsgeheim betrof.

Het was altijd  een hele operatie, dat briefjes geven. Eerst dat urenlange gepieker over wat je erop zou schrijven: "Ik vind je leuk" was te simpel, "Wil je verkering?" te direct, en "Je bent mooier dan de zonsopgang" klonk als een slechte roman. Uiteindelijk schreef je iets halfbakken, want meer durfde je niet.

En dan stond je daar in de kou, bij de bushalte of aan de schoolpoort, stiekem naar haar loerend. In plaats van digitale emoji’s had je alleen dat briefje met krullende inkt en een paar onhandig getekende hartjes. Als je dan eindelijk durfde toegeven dat je "verliefd" was, moest je dat briefje stilletjes in haar handen zien te krijgen, zonder dat iemand het zag, want anders maakte je je onsterfelijk belachelijk.

Misschien had je geluk, en had ze thuis al een vaste telefoon. Dan kon je 's avonds bellen. Niet makkelijk, want eerst kreeg je geheid haar vader, moeder, oma of wie er ook maar thuis was aan de lijn. En elke keer moest je dan, met een klein stemmetje en het zweet op je voorhoofd, uitleggen dat je "voor de school" belde. (Want je ging toch niet ronduit zeggen dat je verliefd was.) En na een paar keer te veel ging de vader des huizes je stem herkennen, en moest je iedere keer weer schaapachtig uitleggen dat je alleen maar iets meer wilde weten over die toets van wiskunde (of was het Nederlands?).

Maar toen kwam daar plots het internet: een wervelwind van mogelijkheden, en die dorpsstraat werd ineens een gigantische snelweg. Ineens kon je je handgeschreven briefjes vol hartjes en inktvlekken vervangen door ellenlange chatgesprekken op MSN, waar je met knipperende nicknames en overdreven veel emoticons een complete soapserie kon overbrengen. Tegelijk kon je Facebook en chatrooms binnenwandelen alsof je een toerist was in een futuristische wereldstad. Geen bibberende hand die brieven zat te vouwen, geen sputterende vaste lijn meer met een onheilspellende vader aan de andere kant — alles ging vlot, snel en stiekem.

En alsof we nog niet genoeg vleugels hadden gekregen, kwam daar de gsm. Bám! Plots was je niet meer gebonden aan het keukenmuurtje of aan de oeverloos geduldige moeder die luisterde of je nu écht wel “voor school” belde. Nee, je kon in Wommelgem op je bed liggen, pyjama aan, chipszak in de buurt, en midden in de nacht bellen of sms’en met je liefje in Brugge. Heel Vlaanderen werd in één klap je speelveld. Je stuurde sms’jes zoals: “Ik mis je… en de koekjes zijn op,” om drie uur ’s nachts, terwijl je jezelf nog een warme chocomelk inschonk. Ook de schooluren zelf werden een feest van geheime berichtjes onder de bank, stiekeme foto’s in de gang en hilarische TikTok-filmpjes die in de pauze vlotjes de ronde deden. 

Prachtig toch? Maar de hele romantiek is weg.

Echter, er is beterschap op komst.
Want met veel tromgeroffel en net zo plotseling als een regenbui in juli, heeft Zuhal Demir  in Vlaanderen een totaal gsm-verbod op school ingevoerd. En niet alleen in de klas — ook op de speelplaats, in de gang, bij de fietsenstalling, je mag dat ding nergens meer bovenhalen. 
Nou; voor velen betekent dat een sociaal drama. Weg spontane appjes, weg Facebook, weg virtuele knuffels en hartjes. Geen digitale reddingsboei meer tijdens saaie lessen, geen stiekeme berichtjes om te vragen of je liefje straks meekomt naar de frituur, geen ellenlange scrol momentjes meer op MSN, geen stiekem spieken tijdens de toetsen, niks. Want waar je dus tot nu toe in no-time kon whatsappen  in drie verschillende gespreksgroepen tegelijk, terwijl je een memootje stuurde of een ellenlang gesprek voerde met het meisje van je dromen en ondertussen snel nog je Facebook of Instagram bijwerkte, mag dat niet meer. En zelfs even googelen als je het allemaal niet snapt wat daar aan het schoolbord gezegd wordt, is verboden. Pure horror dus.

Nou, sommigen zullen misschien opgelucht zijn. Eindelijk rust in de tent! Geen constante drang meer om in die groep chat van 37 personen meteen te reageren op elk emoji-bericht. Even geen piepjes en trillingen meer die je afleiden tijdens een cruciale wiskunde-oefening.

Maar hoe dan ook, met dat gsm-verbod zal de schoolgaande jeugd plotseling hun sociale contacten ‘live’ onder de loep moeten nemen. Misschien gaan ze wel – hou je vast – daadwerkelijk met elkaar praten! Face to face. Best spannend, want hoe begin je ook alweer zo’n gesprek zonder een like-knop of emoji’s? En als je nieuwe grap niet in de smaak valt, kun je niet meer doen alsof je camera hapert.

Maar misschien is het niet alleen chaos en drama. Misschien, héél misschien, herontdekken ze het charmante van die goeie oude briefjes. Een propje papier, door vijf banken doorgegeven, en eindigend bij het meisje dat haar blos amper kan verbergen. Of een fluisterend stemmetje aan de schoolpoort: “Zie ik je straks? Wil je mee wandelen?”

En zo keert de romantiek misschien toch weer terug, met een vleugje ouderwetse charme. Echte gesprekken en krakende papiertjes vol geheimen. Want wie weet, misschien is een handgeschreven hartje toch sterker dan duizend likes.