Jef Elbers, geboren op 19 september 1947 in Elsene, is een Vlaamse zanger en scenarioschrijver die vooral bekend werd in de jaren '70 en '80. Zijn muzikale carrière begon in 1973, toen hij een talentenjacht won bij de regionale BRT-omroep Brabant. Hij werd bekend als protestzanger en tekstdichter van liedjes in het Brussels dialect.
Elbers' liederen kenmerken zich door thema's als de teloorgang van Brussel en zijn sympathie voor de 'kleine Vlaamse man'. Zijn bekendste nummer, "Leopold II", vertelt over een gepensioneerde nachtwaker die door de straten van Brussel dwaalt en doet denken aan koning Leopold II. In dit lied hekelt hij het verval van het oude Brussel.
Maar ook thema's als verdriet, eenzaamheid en zo komen bij hem aan bod.
En dan zit ik hier weer in de stille uurtjes wat te staren naar het plafond. 'n Grote spin die daar rondkruipt. Ik zou ze wel doodmeppen, maar dat plafond is bijna 4m hoog. Laten kruipen dus. Buiten is er weer zo'n druilige regen, pffff, net als Mr Willy's humeur. Het is weer die tijd van het jaar tijd van dat je denkt: “God, nog één jaartje overleven, misschien twee en dan ik ben ik toch de klos.” Harry, zo'n kankervriendje die je écht niet op bezoek wil.
Soms denk je : “Stel dat ik die etterbak nou per ongeluk overleef, wat dan?” Dan mag ik gaan plaatsnemen in zo’n rustoord, net als m’n ouders destijds. Ik héb dat gezien, geen fraai zicht. Zo’n galmende eetzaal met stinkende soep en een overdaad aan medicijndoosjes op tafel. Verpleeghulpen die, godbetert, hun best doen – daar niet van – het blijft een fabriek, een laatste rustplaats voor je stilletjes doodgaat.
En dan hoorde ik weer dat liedje van Jef Elbers, “Neuvejoar”. Het is zo’n liedje dat blijft plakken, met van die woorden die rechtstreeks naar je ribben schieten. Over een oude opa die alleen in het rusthuis zit. En dan zit je daar plots weer met al die herinneringen aan mensen die tegen wil en dank in eenzaamheid zitten. Zeker in die donkere feestdagen: cadeautjes onder een half versierde boom, niemand om mee te klinken. Of erger nog: verplichte gezelligheid op tv zien, maar niemand aan je deur die aanbelt. Al die eenzame zielen die de middernacht aftellen in hun eentje. Niet omdat ze willen, maar omdat het leven hen nu eenmaal zo heeft weggezet.
Het is die gedachte die blijft hangen. Dat ik daar misschien ook eindig, vroeg of laat. Alleen in een kamertje met een gordijntje dat niet eens geluid tegenhoudt, een plantje op de vensterbank dat ik vergeet water te geven.
Maar ja, alles beter dan kopje-onder gaan in een ziekenhuis vol piepende machines, hoor ik dan sommigen zeggen. En misschien hebben ze nog gelijk ook
Maar voorlopig zijn we nog hier, met een hoofd vol kronkels en een hart dat zich soms te vol voelt. Misschien is dat het leven wel, denken aan wat was en vrezen wat komt.
En dan kijken we nog maar wat naar die spin, die zit intussen al aan 't ander eind van het plafond
Voor hen die het lied willen beluisteren, kan je hieronder vinden
https://youtu.be/VkjVbi5BYxs