Nou, hier zitten we nu, op nieuwjaarsmorgen, de klassieke tas cappuccino op het bureel. Best met piepkleine oogjes: 't was laat geworden, of vroeg, das maar hoe je het bekijkt, maar blakend van energie. Alsof ie een nieuwe batterij had laten plaatsen. “Duracell, mijn gedacht,”
Een immens verschil met andere jaren. Want normaal had ie rond deze tijd een zuurstofapparaat nodig om te bekomen van een immens drukke feestmaand, inclusief dagenlange voorbereidingen, tonnen boodschappen, een berg vaat waar je u tegen zegt en wekenlange opkuis. Maar niet deze keer. Want het hele eindejaar kreeg een make-over door iets wat eerst een klein ramp leek, maar nadien een godsgeschenk : die foutieve labo-uitslag. Plots werd heel de feestplanning overhoop gegooid, en daar kwamen zoonlief en de familie als redders in nood. Alles werd gedelegeerd. Geen stress, geen chaos, geen gevloek omdat de kalkoen niet op tijd gaar was.
Het verjaardagsfeest van de kleinkinderen op 21 december werd prompt verplaatst naar het huis van zoonlief. Een heerlijke namiddag, met kinderplezier, taartkringen op de tafel en zelfs wat oude vrienden die de Willy's al een eeuwigheid niet meer gezien hadden.
Kerstavond, traditioneel het paradepaard van de Willy’s, werd ook overgenomen door zoonlief. “Pa,ma, hou jullie maar rustig, wij doen het wel.” En dat deden ze ook. Mr. Willy kreeg zowaar VIP-behandeling: thuis opgehaald, daar met de voeten onder tafel, en na afloop weer veilig thuisgebracht.
En, daags erop was er het grote familiefeest van Mevr Willy. Werd nu door haar zuster georganiseerd. Weer hetzelfde recept: geen gezeul met schotels, geen stress over wie waar zou zitten. Gewoon aanschuiven en eten. Het enige wat ie moest doen was beslissen welke wijn hij zou inschenken.
Een bezoek uit Nederland op 27 december paste ook perfect in dat nieuwe ritme. Gezellig, ontspannend, zonder dat ie een halve dag moest opkuisen of aankopen doen voor een half weeshuis.
En dan oudjaar. “Normaal hét grote stressmoment. Maar niet deze keer. Een avond bij vrienden, weer met de voeten onder tafel en niks moeten. Alleen maar genieten van het moment, de gesprekken, en het vuurwerk dat ondanks het gemeentelijk verbod, toch overal weer te horen was.
En zo zitten we hier: 2025 voelt als een belofte, een onbeschreven blad vol mogelijkheden. Misschien loopt ie wat krakemikkiger, misschien komt die kkk dit jaar wat meer ellende verkopen, misschien moet hij zijn herinneringen wat vaker noteren voordat ze weer in de mist verdwijnen, maar toch, zijn geest is springlevend.
“2025, jongen, we gaan er iets moois van maken. Je zal het zien.”