De biechtstoel, weet je nog, zo een van die artefacten uit Mr Willy's jeugdjaren. Zo'n duister hokje waar het altijd naar wierook en schimmel stonk. Vroeger, toen de wereld nog in zwart-wit was en selfies nog niet bestonden , kropen de mensen daar deemoedig in om hun zonden op te biechten.
Je fluisterde dan wat tegen een onbekende stem die daar vanuit het donker naar jou zat te loeren. Je diepste geheimen deelde je in ruil voor een paar weesgegroetjes en een gezonde portie schuldgevoel.
Als jongeman was het zesde gebod natuurlijk een heikel punt. Wat kun je ook verwachten van een puber met hormonen die harder tekeergaan dan een Vespa op topsnelheid? In de biechtstoel durfde je eindelijk toe te geven wat je écht dacht over dat ene meisje uit de klas, of hoe je handen soms een eigen wil leken te hebben. Je mompelde wat over "onkuise gedachten" en hoopte dat de pastoor de rest zou invullen. En dat deed hij, met een zucht die net zo goed van berusting als van herkenning kon zijn.
Maar later, als volwassen man, besefte je dat die biechtstoel eigenlijk veel meer was dan een zondevanger. Het was een plek waar je je hart kon luchten, een uitlaatklep voor de grote en kleine frustraties die je dagelijks meetorste. In die tijd was een pastoor nog een gevestigde waarde waar je tegen opkeek, een gratis zielenknijper, een raadsman. Je fluisterde over ruzies met de vrouw, geldzorgen, ziekte, of hoe je tegen je baas had willen schreeuwen maar uiteindelijk alleen maar "ja meneer" had gezegd. En altijd was daar die kalme stem die je geruststelde, die je een paar standaardgebeden meegaf en je, heel slim, het gevoel gaf dat alles weer goed zou komen.
Maar dat is allemaal voorbij. Pastoors zijn uit de mode. Niemand heeft tegenwoordig nog tijd of zin voor knielen en prevelen. We hebben het internet, fb, X, Instagram, whatsapp: wonderen van onze moderne tijd, virtuele uitlaatkleppen.
En bloggen is eigenlijk de moderne biecht geworden, maar dan zonder het ongemak van een muffe biechtstoel en splinters in je knieën. Geen wachtrijen, geen achterdochtig rondkijken " Wat heeft die nu weer op zijn kerfstok?" geen verplicht "Vader, ik heb gezondigd," en zeker geen verplichte weesgegroetjes als boetedoening. Nee, bloggen is altijd beschikbaar, dag en nacht, en je kunt er al je zonden, zorgen en verhalen kwijt, met precies de toon die jij wilt: humor, verdriet, een vleugje sarcasme – alles mag, niets moet. Bovendien krijg je niet zomaar een droog “Ga heen in vrede” terug, maar een like of een oprechte reactie van een lezer die je begrijpt, of beter nog, een virtuele schouderklop of knuffel. En waar de priester je vroeg of laat toch herkent tijdens de zondagsmis, kun je in de blogwereld lekker anoniem blijven, verstopt achter een pseudoniem zoals Mr Willy, of juist openhartig je naam erbij zetten – alles is mogelijk.
Maar bloggen is niet alleen delen, het is helen. Het is precies daarom dat Mr Willy zo graag blogt. Het helpt hem om orde te scheppen in de chaos van zijn gedachten, zijn angsten en twijfels te parkeren, en de wereld , ondanks alles, met pretoogjes te bekijken. Het als een gesprek met oude vrienden: je mag alles zeggen, je wordt gehoord, en je ontdekt dat je niet alleen bent. Het maakt niet uit of de woorden altijd kloppen of de zinnen perfect lopen – zolang je maar schrijft.
Dus, voor wie het nog nooit geprobeerd heeft: begin gewoon. Zet je eerste woorden neer en ontdek de vreugde van het digitale biechten. En onthoud: de enige echte zonde hier is het vergeten van je wachtwoord, en – voor Mr Willy – een blog zonder een vleugje humor.
Want uiteindelijk is bloggen voor hem meer dan schrijven; het is leven.
PS: De 10 geboden van Mr Willy
Blog alleen wanneer je wil,
niet uit plicht, maar voor de chill.
Vergeet nooit je humor te gebruiken,
want zonder lach gaan woorden stuiken.
Deel je verhaal, maar oordeel niet,
zo blijft je blog een warm gebied.
Wees oprecht, maar houd het licht,
te zware blogs brengen geen zicht.
Een komma hier, een tikfout daar,
dat maakt je mens, zo wonderbaar.
Reageer en like, wees sociaal,
dan wordt bloggen een mooi verhaal.
Kritiek hoef je nooit te vrezen,
het toont dat mensen je willen lezen.
Schrijf met je naam of in het geheim,
maakt niet uit, het is altijd fijn.
Lach om jezelf, maak het niet te zwaar,
met een knipoog kom je dichter bij elkaar
En boven alles: geniet ervan,
bloggen is leuk als je het met passie kan!