Die zolder van mij staat dus nog steeds vol. Boeken, tarotspellen, speelkaarten, postkaarten, kalenders... Een wereld van fantasie, van pure schoonheid, en af en toe iets waar een preutse ziel een hartverzakking van zou krijgen. Maar goed, kunst is er om te prikkelen, om van te genieten, toch? Ik hield ervan.
Nog steeds, trouwens. Want erotische kunst blijft iets bijzonders. Niet het platte vulgaire gebeuren, maar de verfijning, de suggestie. Een tarotkaart die je blik vangt als een geheime minnaar, een speelkaart waarop een schaduwspel meer toont dan verhult, of een boek dat je laat verdwalen in zinderende fantasieën die balanceren op de rand van werkelijkheid en verlangen? Want zelfs als een ouwe kankerlijer, met een lijf dat vaker "game over" roept dan me lief is, blijft Mr willy een man van smaak. Het is niet de daad, maar de gedachte die telt, en in zijn hoofd leeft dat allemaal nog. Gelukkig maar.
Maar ja, kunst is ook maar kunst. En spullen zijn… spullen. Ze hopen zich op en uiteindelijk wordt je zolder een soort museum waar je zelf amper nog plaats hebt.
En dan word je ouder en komt er een moment dat je beseft: alles wat ik heb, dat gaat straks gewoon bij iemand anders terechtkomen. Mijn erfgenamen? Pfff, die kijken nog niet eens twee keer naar al dat moois. “Wat moet ik met een ouwe postkaart van 1900, daddie?” hoor ik ze in gedachten al zeggen. Zèèèg, een beetje respect, hé. Maar nee, dat zit er niet in. Het zal gewoon allemaal de vuilbak in gekieperd worden. Dat besef is een jaar of tien geleden gegroeid en is alleen maar sterker geworden door die rotziekte.
En dus ben ik al een tijdje bezig – heel geleidelijk, heel systematisch – om al dat moois aan de man te brengen. eBay, Marktplaats, Tweedehands… Maar het gaat moeizaam. Loslaten is moeilijk: zo'n oud tarotspel dat je dertig jaar geleden ergens in een stoffig winkeltje vond, of een zeldzaam boek dat je helemaal van de andere kant van de wereld liet overkomen? Je moet er echt afstand van nemen, en dat is niet makkelijk.
Maar er is meer: noem het chemobrein, leeftijd of iets anders, maar dat koppie krijgt kuren. Je vergeet al eens iets, je rekent verkeerd, of je geeft foutieve info. Je stuurt een pakket naar de verkeerde of vindt dingen niet meer terug die ze gekocht en betaald hebben. Dat soort zaken. Nou, het bleef allemaal nog wel onder controle, maar onlangs had ik toch weer een stommiteit uitgehaald. Pff...
En dan begint die mallemolen weer te draaien: ga ik dit nog wel kunnen blijven doen? Hopelijk nog jaren, maar de onzekerheid groeit. En de klok tikt, terwijl ik niet wil dat mijn schatten in een vuilcontainer eindigen omdat ik zelf niet meer in staat ben om erop toe te zien.
En zo heb ik besloten om de komende maanden al mijn tijd in mijn verzameling te steken – een voltijdse job, zeg maar. Weinig tijd nog om te bloggen. Alles moet weg. Of beter gezegd, alles moet voorbereid worden: foto’s maken, beschrijvingen schrijven, een vleugje commentaar erbij prijzen… alles netjes in orde. Zodat, mocht het ooit nodig zijn, Mevr Willy zonder moeite de honneurs kan waarnemen.
Maar gelukkig ben ik er niet mee, want het dringt door: je kunt vasthouden wat je wilt, maar ooit moet alles los. Een ongemakkelijke waarheid, maar het hoort erbij.
Nou, misschien is dat wel de kunst van het leven: leren loslaten terwijl je nog een beetje vast wil houden.
PS
Bovenstaand boek is ook een van de meesters uit het genre. Dateert nog uit de tijd dat het allemaal handgeschilderd was.