Zondag, de dag van ontspanning: 's Morgens pistolets, croissants en wat koffiekoeken, 's middags naar de voetbal of een leuke wandeling, of je struint naar een of andere rommelmarkt en 's avonds sluit je de dag af met je wekelijkse frit met mayonaise.
Niet voor Mr Willy. Die had deze week de planning doorgekregen voor zijn bestralingen en gisterenmiddag, op zondag dus, werd ie verwacht aan de balie van het ziekenhuis.
Eerst natuurlijk de obligate papierwinkel. Altijd hetzelfde liedje: formulieren invullen over je medische verleden. Of, beter gezegd, “een autobiografie in checkboxen.” Alles stond erop: ja, ik heb ooit medicijnen geslikt. Nee, ik ben niet allergisch voor pinda’s. Ja, ik heb een metaalplaat in mijn heup. Nee, ik ben geen transformer. Die laatste vraag stond er misschien niet echt bij, maar het scheelt niet veel.
En dan die handtekeningen. Vooraleer ze ook maar iets doen teken je je half lam . Een handtekening voor je toestemming. Eén om te bevestigen dat je geen pacemaker hebt. En dan nog eentje waarin je akkoord gaat dat de kliniek niet aansprakelijk is als ze per ongeluk je linkeroor in plaats van je rechterknie scannen. Pff, , wat een vertrouwen.
Maar vandaag zat er een nieuw formulier bij. Zo’n exemplaar dat je nog niet eens hebt gelezen en je bloeddruk al doet stijgen. “Voor een MRI op zondag, die niet bij hoogdringendheid moet worden uitgevoerd, worden supplementen aangerekend.” Supplementen. Ja zeg, alsof de MRI op zondag een luxeproduct is. Champagnebrunch met magnetische golven erbij. En dan die zin: “U dient uitdrukkelijk akkoord te geven.” Natuurlijk, want niets geeft betere gezondheidszorg dan een handtekening met wat lichte dwang erbij.
Mr Willy moest er bijna hardop om lachen. Of huilen, dat kon ook. Want pfff, is ’t al niet erg genoeg dat je op het internet ogen op je achterste moet hebben om te vermijden dat je per ongeluk een abonnement afsluit op iets waar je nooit om gevraagd hebt? Nu moet je in het ziekenhuis ook nog oppassen. Straks gaan ze extra rekenen voor scans op vrijdag de dertiende of MRI’s met uitzicht op de parkeerplaats.
Nou goed, wat doe je eraan? Eens diep zuchten, wat krabbels zetten en dan laat je je maar naar de MRI begeleiden. En terwijl je dan in dat smalle buisje ligt , luisterend naar die kakofonie van geluiden, denk je aan die supplementen. Of ie vandaag misschien een gouden beeld van zijn prostaat zou krijgen? Of een souvenirfoto voor aan de koelkast?
Nou ja, volgende keer zal ie z'n afspraken wel op op dinsdag plannen. Veel goedkoper.