In het kader van de geplande bestralingen moest Mr Willy gisteren naar het hospitaal voor een simulatie. Das een peace of cake. 10 minuten onder de scan en terug weg.
Maar nee hoor, een paar uur voor zijn vertrek rinkelt de telefoon.
"Mr Willy, we moeten nog iets afspreken voor uw lavement. doet u dat thuis of hier?"
"Lavement, wat lavement, hoezo lavement ?"
"Wel ja, uw darmen moeten leeg zijn. Hebben ze u dat niet verteld?"
Natuurlijk niet. Waarom zouden zo ook. Voor zulke onbelangrijke details worden ze blijkbaar niet genoeg betaald. Diepe zucht
"Nou, weet u wat, gaat u nog snel even langs de apotheek om Microlax te halen. Dat zijn kant-en-klare spuitjes, dus dan kan dat hier nog wel snel gebeuren."
Dus Mr Willy is weg, eerst richting apotheek en daarna naar het hospitaal. En dan staat ie daar aan de balie, natuurlijk in de verwachting dat ie aan de zorgen toevertrouwd zal worden van een toegewijde verpleegster, die liefdevol het nodige zal doen. Ja zeg, dag koekoek, droom maar verder.
"Maar Mr Willy, dat kan u toch best zelf? Gaat u maar naar het toilet voor gehandicapten en help uzelf"
Nou ja, Mr Willy is de moeilijkste niet. Hij mag dan wel een beetje krakkemikkig zijn zijn, maar een spuitje in zijn achterste kan hij nog net zelf. Met tegenzin schuifelt hij naar het kleinste kamertje, waar hij zijn waardigheid parkeert naast de toiletborstel.
"Goed gedaan, Mr Willy, binnen een kwartiertje of zo zal dat wel werken en kunt u weer naar het toilet. En daarna drinkt u twee glazen water en een uurtje later komen we u dan wel halen ."
"Mag dat geen cappuccino zijn? De automaat staat ernaast?"
"Neen, Mr Willy, het moet water zijn!"
Pfff. Het wordt steeds gezelliger. Maar goed , anderhalf later mag ie mee en wordt ie ergens op een tafel gedropt. En dan komt het:
"Mr Willy, uw darmen zijn nog niet helemaal leeg. U moet die hele procedure nog eens overdoen!!!
@#&%!$$!!^^*@!!#%&.
Nou, daar zit je dan. Wéér terug naar dat toilet. En dan, alsof dat nog niet genoeg is, nogmaals de instructies : "Uw blaas moet echt vol zijn, dus drink nog twee glazen water en hou het op."
En dus, nog eens anderhalf uur later staat Mr Willy daar weer, zijn darmen leeg als een uitgeperste citroen en die blaas zo vol als een opgeblazen ballon. Bekkenbodemspieren onder hoogspanning, want één verkeerde stap en de dam breekt door. Maar alles onder controle. Toch?
"Ha, Mr Willy, prima! Maar uw blaas is nu te vol. Dat houdt u niet . U moet een klein beetje uitplassen,een klein beetje maar. Hier, vul dat bekertje maar : halfvol, en dan stoppen."
Godverdegodverdegod. Welke prostaatkankerlijder zonder prostaat, wiens hele afwateringsapparaat naar de filistijnen is, kan dat nou, zo gedoseerd plassen. Met een blaas op springen en zenuwen die in staking zijn? Das toch alles of niks.
Maar goed, met bovenmenselijke inspanning lukt het toch om op tijd te stoppen. Halfvol bekertje, niet meer, niet minder.
En dan, eindelijk, mag ie onder de scan. 10 minuten en het was gepiept.
Pff, meer dan een halve dag in de kliniek voor een scan van 10 minuten.
En zeggen dat ie dit circus nog zes keer moet overdoen. overdoen. Zes keer
PS
Nou, een en ander is dus bedoeld om de kans op collateral damage maximaal te verminderen. Een lege darm ligt verder weg van het bestralingsgebied. En bij een volle blaas word de reststraling verspreid over een groter gebied.
Best begrijpelijk, maar het had wel leuk geweest moest men dat allemaal eens wat eerder verteld hebben. .
Niet dus .