Als je geconfronteerd bent met de grote K heb je van die dagen, je weet wel : dagen waarop het voelt alsof je vastzit in een eindeloze regenbui, en geen enkele paraplu die groot genoeg is om je droog te houden. Je wacht op een sprankeltje zon, maar de wolken boven je hoofd lijken een abonnement te hebben op ellende. Je trekt je jas wat dichter om je heen, schopt tegen een denkbeeldig steentje, en vraagt je af hoe je hier ooit bent beland.
En dan ineens—plof—een kaart in de brievenbus. Geen factuur, geen reclame voor een traplift of goedkope crematieverzekering, geen ordinaire verjaardagskaart, maar een kaart met een echte brief erbij. Geschreven met de hand, misschien wat bibberig, maar met woorden vol empathie die je even recht in het hart raken. "Ik denk aan je." Meer hoeft dat niet te zijn.
Of, zoals heel recent, je zit in een bijna lege tram en een kind roept uit het niets: "Dag meneer!" En je kijkt om je heen, bijna verontwaardigd, want wie zegt er nu nog zomaar gedag, en zeker op een tram? Maar daar zit dat kleine ventje ineens voor jou - zijn moeder zit drie banken verder- met een toffee in zijn mond en grijnzend tot achter zijn oren alsof hij die dag speciaal voor jou wat kleur in de wereld wil brengen.
Of de buurvrouw die kippen houdt, en die zomaar een doosje eieren komt brengen.
Of de kassière die even opkijkt, echt opkijkt, en je dan even helpt met inladen in plaats van gedachteloos je boodschappen over de scanner te jagen.
Of die onbekende vrouw op straat, minstens negentig jaar oud, die je staande houdt voor een ellenlang, maar fascinerend verhaal over haar volkstuintje én een halve geschiedenisles over Wommelgem – juist op het moment dat je eigenlijk gewoon zo snel mogelijk naar huis wilde om daar in je eentje te zitten mokken.
Zeker als je palliatief bent, kijken we te vaak naar de grote dingen, de onbereikbare doelen, de dromen die we hadden en die ons nu tussen de vingers wegglippen. We leven alsof alles moet tellen, alsof geluk pas meetelt als het groot genoeg is om op Facebook te zetten. En ondertussen missen we de kleine dingen.
Maar het zijn juist die kleine, onverwachte gebaren die je eraan herinneren dat er meer vriendelijkheid en verbondenheid in de wereld is dan je soms denkt. Precies als je even in een dipje zit en het gevoel hebt dat iedereen met oogkleppen door het leven gaat, blijkt er toch iemand te zijn die je verrast met een beetje extra warmte. En het is nét dat beetje warmte dat je dag, of zelfs je hele week, kan maken.
Het is net dat kleine beetje zon, dat onverwachte gebaar, een toevallige ontmoeting, dat bosje bloemen op het juiste moment, dat ons doet beseffen: we zijn niet alleen. We hoeven niet alles zelf te dragen. Soms is er zomaar een hand, een stem, een lach.
Dát zijn de dingen die het doen. Die het leven draaglijk maken, zelfs op dagen waarop de zon zich niet laat zien.
En dank aan een lieve vriendin, die me onderstaande tekst, gezongen door Saskia en Serge, doorstuurde.
Dat kleine beetje zon waar je al weken lang op wacht
Die uitgestoken hand die je van hen niet had verwacht
Dat kleine bosje bloemen en precies op dat moment
Die onverwachte brief als je alleen of eenzaam bent.
't Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
't Zijn de kleine dingen die het doen
't Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
't Zijn de kleine dingen die het doen
Die kinderstem die kleur geeft aan een saaie grijze dag
Dat onverwacht gesprek toen je 't allemaal niet meer zag
't Was even net als vroeger en je kreeg weer een ballon
Het geeft je leven kleur, er is ineens een beetje zon
't Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
't Zijn de kleine dingen die het doen
't Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
't Zijn de kleine dingen die het doen
We leven in het groot, we maken veel te veel misbaar
We praten wel, maar luisteren zelden naar elkaar
We kijken naar een punt en veel te weinig om ons heen
We zien geen kleine dingen en dus blijven we alleen.
Reactie plaatsen
Reacties