Wachten

Elke kankerlijer die door die ervaring wijs geworden is, weet dat wachten een belangrijk deel uitmaakt van je carrière. Wachten op een afspraak, wachten op een onderzoek, wachten  op het resultaat, wachten of de behandeling aanslaat. Wachten, soms van geen belang, soms bijt je je nagels af van spanning, maar altijd irritant. 
Zoals nu ook: een paar weken terug een PET-PSMA-scan gehad.( na bijna 2 maanden wachten)  Daarop zag de radioloog wat gelig stralende plekjes, reden genoeg om een reeks bestralingen vast te leggen. MRI en simulatie zijn vorige week gebeurd , en alles is klaar voor volgende dinsdag. Dan start het betere frituurwerk. 

So far, so good. Tot ze begin deze week belden: "De radioloog wil u absoluut eerst nog zien." Waarom? Geen idee. Ze zeggen niks. Enkel dat ik vrijdag, vandaag dus om 16u op audiëntie moet verschijnen.

Maar nu had nieuwsgierige Mr Willy intussen toch nog eens gaan spieken in zijn medisch dossier. En wat staat daarin, per hoge uitzondering zelfs neergeschreven in begrijpelijke mensentaal:  Geen tekenen van recidief. Noppes,niks. Geen spoor van die etterbakjes die op de PET-PSMA-scan zo vrolijk oplichtten. Wat op zich niet gek is, zo’n PET-scan is nu eenmaal gevoeliger. Maar dat zet natuurlijk de radartjes in je hoofd weer in gang.

Wat als de hele bestralingscyclus nu niet doorgaat? Of wordt ze ingekort? Of misschien gewoon een paar maanden opgeschoven? Best mogelijk. Die MRI wordt tenslotte met reden genomen. En op zich is dat misschien nog wel goed nieuws, of toch niks om je ongelukkig over te maken. Maar dan kunnen ze dat toch gewoon zeggen?
En dus zit ie de hele week toch weer nagelbijtend door te brengen . 

Vrijdagmiddag, 14u: Telefoon. "De afspraak gaat niet door." Geen uitleg, geen sorry, gewoon: weg afspraak, foert meneer, een prettig weekend nog.

Nou, zeg. Waarschijnlijk – maar dat zullen ze natuurlijk niet zeggen – had meneer de dokter gewoon zin in een lang weekend. Nieuwe afspraak? Maandag dan maar.

Maar nou wou ie toch wel het fijne weten :Maar eh… waarover gaat het dan, wat met die MRI? "  Stilte. "Dat weet ik niet," mompelt de secretaresse. 

En dan beeld ik me in hoe ze ondertussen haar nagels zit te vijlen of een kruiswoordraadsel oplost. Na wat gezeur en gezaag van mijn kant belooft ze een collega van de radioloog op te trommelen om mij vandaag nog te bellen. Of die effectief belt? We zullen zien. 

Intussen is het 18u, dus dat wordt weer niks. 
Maar goed, het is allemaal maar mijn lijf, mijn kanker en mijn tijd, niet?

Maar gvd, ze jagen je toch gewoon maar de kast op.