Toen de radioloog vorige week plots mysterieus begon te doen en mijn afspraak – die hij nota bene zelf had ingepland – gewoon foert wegveegde voor een lang weekend, had ik er het mijne van gedacht. Maar goed, vandaag ging de audiëntie dan toch door.
En ja hoor, meneer de radioloog was opvallend goedgemutst. Logisch, drie dagen de voeten onder tafel steken doet wonderen voor de moraal. Misschien had hij de champagne nog in de knoken, of misschien was hij gewoon opgelucht dat hij me niet nóg een keer in de wachtkamer hoefde te laten verkommeren. Hoe dan ook, hij had een vrolijke blik in de ogen en een ietwat schuldbewuste trek rond de mond.
"Euhm, ja, Mr willy," begon hij, "het zit zo…"
Nou, het zat eigenlijk precies zoals ik vorige week al had voorspeld. De MRI? Brandschoon. Geen etterbakjes te bespeuren. Dus die Pet-PSMA-scan, met z’n gezellige lichtgevende plekjes, had mij en de hele medische staf mooi bij de neus genomen. Want ja, een Pet-scan ziet álles, en als de PSA nog zo laag is, dan kan dat beeld dus vals positief zijn. En dat betekent? Juist ja, dat die hele reeks bestralingen op de lange baan wordt geschoven.
"Ongedwongen uitstel," noemde de radioloog het. Ik noem het liever ‘een meevaller waar ge van moet profiteren zolang het duurt’. Geen gefrituurde ingewanden, geen geplande martelsessies, en dus ook geen half uur onder zo’n machine liggen met een knappende blaas en uitgewrongen darmen. Twee weken onvoorziene rust – toch mooi meegenomen.
Niet dat het feestje blijft duren. Jammer genoeg niet, hoor. Want zodra de PSA tussen de 0.5 en 1 kruipt (en als ik mijn eigen bescheiden medische kennis mag geloven, is dat binnen hooguit 2-3 maanden), dan wordt er een nieuwe PET-scan genomen. En als er dan weer kerstlichtjes opflakkeren, mogen we opnieuw nadenken over bestralingen. Maar goed, dat is voor later.
De radioloog leek toch wat verveeld met dat gedoe van vrijdag. Hij had precies wat spijt van de gang van zaken, of misschien vreesde hij gewoon dat ik er weer een blog over zou schrijven. Hoe dan ook, hij compenseerde het met een vriendelijke geste: ik kreeg zijn e-mailadres én zijn gsm-nummer.
"Bel me gerust als er iets is, Mr willy," zei hij.
Nou, da’s toch lief, niet?
En zo verlieten we het ziekenhuis vandaag eens zonder een nieuwe afspraak, zonder extra stress, en eigenlijk toch met een klein overwinningsgevoel. Het is maar uitstel, geen afstel, maar toch, het voelt goed.
En die twee vrijgekomen weken? Daar gaan we van genieten. Wat extra kringwinkeltjes afschuimen, en als de weergoden willen meewerken, misschien een paar daguitstapjes.
Want hoe vaak krijg je nu nog zo’n cadeautje van de medische wereld?
Soms heeft een mens gewoon een beetje geluk.
Reactie plaatsen
Reacties