Mijn vader is altijd een zeer stille, teruggetrokken man geweest. Weinig spraakzaam.
Vroeger werkte hij in een klein bedrijfje waar hij metalen trappen en trapleuningen maakte. Deze moesten uiteraard ook geplaatst worden, en als jongen van 15-16 mocht ik mee. Van zwartwerk hadden ze toen nog nooit gehoord. Zijn collega's dachten vaak dat we ruzie hadden, omdat we uren konden samenwerken zonder een woord tegen elkaar te zeggen.
Dat was niet nodig; ik begreep hem zo ook wel. Echter, echt veel contact hadden we niet.

Thuis sprak hij ook zelden iets, maar dat kwam vooral omdat hij de kans niet kreeg. Mijn moeder was een zeer dominante vrouw, die altijd het laatste woord moest hebben en iemand het bloed onder de nagels vandaan kon halen.
De buren zeiden altijd dat ze mijn vader heilig moesten verklaren omdat hij het meer dan 60 jaar met haar heeft volgehouden. Maar dat is gewoon het bewijs dat er op ieder potje wel een dekseltje past.

Dat zal wel de reden zijn dat hij bijna nooit thuis was. Als hobby/bijberoep maakte hij siersmeedwerk. Echt mooie stukken, zie de blogfoto. Achter in de tuin was een groot werkhuis waar hij zijn smederij had. En daar bracht hij zijn tijd door. Heerlijk rustig. Alleen thuis om te eten en te slapen.

Mijn vader, een stille, onopvallende man, ijzersterk was ie. Hij is geen dag ziek geweest.
Maar rond zijn 90ste begon de aftakeling. Niet echt ziek, maar gewoon versleten. Hij ging mentaal sterk achteruit en werd volledig incontinent. Zijn lichaam gaf het op. Het laatste halfjaar was hij opgenomen in de palliatieve afdeling van een verzorgingstehuis. Daar bezocht ik hem om de andere dag.
En ondanks het feit dat hij nog maar een schim was van zijn vroegere zelf, heb ik toen een band met hem opgebouwd die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Het zien aftakelen en sterven van een geliefd persoon is droevig, maar het was een ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Het verdriet om zijn heengaan is allang verdwenen, maar de mooie, intieme momenten van die laatste periode zal ik altijd blijven herinneren.

En ik hoop uit de grond van mijn hart dat, als mijn tijd gekomen is, ik op dezelfde mooie manier afscheid kan nemen.