Stel je voor, in het hart van Antwerpen, ligt een oud stadsplein zo charmant en authentiek, dat het lijkt alsof je door een tijdmachine bent gestapt, rechtstreeks de middeleeuwen in. Dit plein, zorgvuldig gerestaureerd met een oog voor detail, ademt geschiedenis uit elke kassei.
Als je je ogen bijna sluit, kun je de echo's horen van paardenhoeven op de kasseien, het gelach van marktvrouwen, en het gekletter van zwaarden. 
De kinderkopjes glinsteren onder je voeten, zorgvuldig gelegd door ambachtslieden die waarschijnlijk YouTube-tutorials hebben gekeken over hoe men dat in de middeleeuwen deed. Elke steen vertelt een verhaal, vooral over hoe mensen vroeger waarschijnlijk veel steviger schoeisel droegen dan wij nu.
Ooit  vormde de Sint-Nicolaasplaats de uitvalsbasis van de Meerseniers, een gilde die onder meer kleermakers, schoenlappers en juweliers verenigde. Getuige hiervan de beeltenis , midden op het plein, van Nicolaas van Myra, hun patroonheilige.  De historische ambiance van het plein  is een magneet voor zowel de lokale bevolking als bezoekers die op zoek zijn naar een tastbare verbinding met het verleden. Zo ook voor de Willy's die hier vandaag afgesproken waren met vrienden. 

Volgens de legendes was het  plein in een ver verleden het toneel geweest van openbare terechtstellingen en folteringen, een plaats waar het bloed rijkelijk vloeide en de lucht gevuld was met de kreten van de onfortuinlijke zielen die het onderspit delfden. 

En daar moest Mr Willy het fijne van weten en, nieuwsgierig als hij was, had hij deze plek uitgekozen om de verhalen en geheimen die het plein zou herbergen, te ontdekken. Dus, als een ware Sherlock Holmes , gewapend met zijn loep , een essentieel  instrument  begon Mr. Willy aan zijn minutieuze zoektocht. Op zoek naar vergane bloedsporen of verloren lichaamsdelen werd elke steen, elke voeg tussen de kasseien zorgvuldig bekeken,  in de hoop een aanwijzing te vinden die andere, minder getrainde ogen zouden missen. Hij boog zich over met mos begroeide stenen, tuurde in de schaduwrijke hoeken waar het zonlicht zelden doordrong, en bestudeerde elk stukje afval met de ernst van een wetenschapper die op het punt staat een doorbraak te doen.
Even dacht Mr Willy dat hij het gevonden had , het bewijs van een lang vergeten tragedie, toen hij een bijzonder verdachte vlek onderzocht.  Maar helaas, zijn hoop vervloog  snel toen hij besefte dat het enige dat hij had ontdekt, was hoe lang kauwgom aan stenen kan blijven plakken.

Niet ontmoedigd door deze valse start, zette hij zijn speurtocht voort. Zijn zoektocht leidde hem langs de gevels van oude gebouwen, waar hij stilstond om de architectuur te bewonderen, hopend dat de stenen zelf hem hun verhalen zouden vertellen. Bij elke deur en elk raam stelde hij zich de mensen voor die erdoorheen waren gegaan, de drama's die zich binnen hadden afgespeeld, en hoe deze misschien verbonden waren met de donkere geschiedenis van het plein.

Maar net op het moment dat hij dacht dat alle sporen koud waren, dat de geschiedenis hem had afgeschud, stuitte hij op een curiositeit, zo griezelig dat het zijn bloed deed stollen. Verborgen in de schaduw van een verweerde gevel, naast een deur die kreunde onder de last van eeuwen, ontdekte hij het: een bord met de onheilspellende woorden "Hugo de Beul". 
En, boven de deur , al even angstaanjagend : "Den Beulenbak"
Zou op deze plek dan toch de beruchte stadsbeul hebben geleefd, zijn bloedige ambacht uitoefenend, of misschien een van zijn grimmige nakomelingen?
Hij duwde de deur open en met een hart dat bonkte alsof het zelf op de vlucht was voor de guillotine, stapte hij binnen...
En achter die krakende deur, ontvouwde zich een ruimte waar de tijd door de eeuwen heen onaangeroerd leek. Het was een zaal, groots als de troonzaal van een vergeten kasteel, die zo uit de duistere middeleeuwen leek te zijn getrokken .  Massieve eiken balken ondersteunden het hoge plafond, terwijl flakkerende fakkels in smeedijzeren houders een schemerig licht wierpen op de stenen muren, bedekt met tapijten die taferelen van jacht en strijd uitbeeldden. De vloer was bezaaid met ruwe, ongelijke stenen die eeuwen van geschiedenis leken te dragen.

En daar, in het hart van deze atmosferische kamer, zat een schimmige figuur gehuld in de schaduwen, alsof hijzelf een deel was van de duistere legendes die de muren omringden. Zijn gestalte deed denken aan de gevreesde Hugo de Beul, de legendarische stadsbeul wiens naam de ingang markeerde. Maar terwijl Mr Willy naderde, aarzelend en met een hartslag die de stilte leek te doorbreken, onthulde het flakkerende fakkellicht iets geheel onverwachts.

De vermeende beul was in werkelijkheid een verrassend vriendelijke, oude man, wiens gezicht doorgroefd was van de tijd maar oplichtte met een warme, uitnodigende glimlach. Zijn ogen twinkelden met een schalksheid die de zwaarte van de omgeving leek op te heffen. "Welkom, Mr Willy" begon hij met een stem die zacht en geruststellend was. "Vrees niet, de verhalen die je hebt gehoord zijn niets meer dan weefsels van fantasie, gecreëerd door de gidsen om deze plaats een zekere... allure te geven."

De man stelde zich voor als de eigenaar van het pand, een liefhebber van geschiedenis en de oude kunsten, die zijn leven had gewijd aan het bewaren van dit stukje verleden voor toekomstige generaties. De lugubere verhalen en de naam 'Den Beulenbak' waren inderdaad niets meer dan verzinsels, bedacht om de nieuwsgierigheid van toeristen te wekken en hen naar deze verborgen hoek van deze stad te lokken.
En terwijl ze praatten, onthulde de oude man verhalen over de echte geschiedenis van het gebouw, daterend van rond 1580 , en oorspronkelijk  bedoeld als opslagplaats van een graanhandelaar. En zowat 15 jaar geleden had ie het gekocht van een antiekhandelaar, en het gebouw aangepast naar zijn wensen.
Want Hugo was namelijk een verwoed verzamelaar en heeft de bovenverdiepingen als een soort privé-museum ingericht, met onder andere de grootste Hendrik Conscience-collectie in de wereld. Elders hebben antieke boeken, landkaarten, oude havendocumenten en zelfs een unieke puzzel van Napoleon uit het begin van de 19de eeuw een plekje gevonden.
Op een andere verdieping vinden we dan weer een verzameling gewijd aan de was en de plas, inclusief tientallen antieke strijkijzers.  En daar had hij zijn eigen persoonlijk verhaal over .“Mijn grootvader was een duivenmelker. Hoe sneller je, nadat een duif was geland, zijn ring binnenbracht, hoe hoger het prijzengeld. Omdat mijn grootmoeder heel snel kon lopen, bracht zij de ringen binnen. Dat raakte bekend en op een gegeven moment heeft een concurrent haar een voetje gelicht. Ze krabbelde recht en sloeg die kerel met één slag bewusteloos. Hij lag met andere woorden ‘strijk’. Mijn oma was inderdaad strijkster en had door het heffen van die loodzware ijzers serieuze spierballen gekweekt. Daarna heeft ze altijd de vrije baan gekregen"

Maar Hugo was ook een groot liefhebber van theater en muziek , en regelmatig werden er dan beneden folk- en andere concerten ingericht. 
En vandaag was daar weer zo'n bruisend folkfeest waar de Willy's en hun muzikale kornuiten, hun vertier gingen zoeken. 
Een kwartet dat zo uit een sprookjesboek leek te zijn gestapt, met een arsenaal aan muzikale toverstokjes: een harmonica die harten stal, een gitaar die dromen weefde, een contrabas die zielen wiegde, en zang zo puur dat zelfs de vogels er stil van werden. Het was een intieme bedoening, met een exclusieve fanclub van zowat 40 leden
En er was meer magie in de lucht dan alleen de muziek! Ook de drankprijzen hadden een reis terug in de tijd gemaakt. Voor slechts 1,5 euro kon je je dorst lessen met een cola, en voor een luttele 1,7 euro werd je de trotse eigenaar van een pint, prijzen zo middeleeuws dat je je afvroeg of je in plaats van euro's met gouden munten moest betalen. 

En het werd dus een namiddag waar niet alleen de muziek maar ook de consumpties een staande ovatie verdienden.