En hier zit meneer Willy weer, badend in het zachte licht van de maan, gezelschap houdend met zijn meest trouwe kameraad: het computerscherm. De slaap wil maar niet komen,  nasleep van die klassieke fles op vrijdagavond  die hem traditioneel weer parten speelt. Midden in de nacht ontwaakt hij, en dan komt het weer , die eindeloze stroom van gedachten. En nu, in het holst van de nacht, piekert hij over bijwerkingen.

Nou, iedereen die met die kkk opgezadeld zit, kan  daar wel een boek over schrijven ... De ervaringen variëren enorm. Sommigen voelen zich na hun chemotherapie zo fit dat ze naar de dichtstbijzijnde frituur  sprinten voor een portie friet met stoofvlees en een royale hoeveelheid mayonaise, opgelucht dat het avontuur van de dag achter de rug is, anderen daarentegen snellen naar huis, rechtstreeks naar het toilet, om daar hun maag leeg te kotsen. .
Haaruitval, neuropathie, misselijkheid, allerlei soorten pijn - de een ervaart het, de ander niet. Veel hangt af van de aard van de behandeling. En met een beetje geluk, verdwijnen deze bijwerkingen na afloop van de behandeling... meestal.

Maar hormoontherapie bij prostaatkanker, dat is een verhaal apart. Vanaf het moment dat je begint, draag je het een leven lang met je mee, wat dat 'leven' ook mag inhouden. De bijwerkingen gaan niet weg; sterker nog, ze hebben een cumulatief effect en worden geleidelijk erger. Geen dokter die je daarop voorbereidt. 
De buitenwereld? Die denkt vooral aan de seks, of beter gezegd, het gebrek daaraan. Maar ironisch genoeg is dat juist wat je het minste mist. Het verlies van libido zorgt ervoor dat je er geen behoefte meer aan hebt, al is het vaak je partner die er het meeste onder lijdt.

De fysieke gevolgen zoals spier- en krachtverlies, botontkalking, kunnen nog enigszins tegengegaan worden door actief te blijven, door lichaamsbeweging en sport. 
Daar kan mr Willy wel mee dealen. Maar de echte strijd voor hem  is hoe de hormoontherapie zijn psyche beïnvloedt. De veranderingen zijn onmiskenbaar : een korter lontje, een enorme behoefte om te praten (of schrijven) en een wispelturig humeur. De ene dag is hij uitzinnig vrolijk, de volgende dag het tegenovergestelde.

Maar ook met  deze veranderingen kan hij nog wel leven. Wat hem echter dagelijks plaagt, is het gevoel dat zijn mentale veerkracht afneemt, dat vermogen om de wereld, ondanks alles, toch nog met een lach en twinkeling in de ogen te bekijken.

Vaak vraagt hij zich af: is dit het gevolg van de hormoontherapie, het gewicht van de kankerdiagnose, het besef palliatief te zijn, of sluimert er een depressie om de hoek? 

Nou, dat antwoord zal wel ergens in de sterren geschreven staan. Maar die sterren zijn weg nu. Want intussen is de dageraad aangebroken, hoog tijd nog voor een kort dutje naast zijn geliefde Mevr Willy

En, en passant, heeft ie zijn dagelijkse blog weer voltooid.