Stel je voor zeg, Mr. Willy, had het gisteren toch weer gepresteerd om zijn abiraterone pillen - je weet wel, die kostbare, levensverlengende snoepjes, waardoor ie nog lang van Mvr Willy kan genieten, in de vuilbak te mikken. Zomaar, hupsakee! Alsof het oud brood was.

Nou, Mvr Willy was dus wel in alle staten. Die heeft gisteren haar doctoraat gehaald in sermoen-geven. Maar goh, dat kan gebeuren, niet?  Mr. Willy’s 'chemobrein' dat weer weer eens een loopje met hem neemt. Hij verwisselde gewoon de pillenverpakking, de lege terug in de medicijnkast, de volle in de vuilbak. Een klassieke goocheltruc, zou je denken, maar helaas kreeg ie er geen waardering voor.

Met een brein gehuld in chemische mist, worden dagelijkse dingen een avontuur. Vergeten is verheven tot een kunstvorm, bijna nobel in zijn constante aanwezigheid. Maar dat is slechts een stukje van de puzzel. Het echte probleem zit in de sociale balletjes die Mr. Willy niet meer kan hooghouden.

Gewoon praten over koetjes en kalfjes, een gesprek aan de gang houden, is heel moeilijk. Behalve als het over kanker gaat weet ie niet waarover te praten. Hij is daarin niet de enige, recent had ie nog geappt met een lotgenoot, gelijkaardig probleem.

Nou, hoe kan je vragen hoe het met iemand is, als je niet eens meer weet hoe zijn kinderen noemen , of heeft ie uberhaupt wel kinderen. 
Goed dan praat je maar wat over actualiteit.
Maar Mr. Willy kan zich nauwelijks herinneren wat er deze ochtend in de krant stond. De Nederlandse verkiezingen? Wilders? Klinkt als een verloren karakter uit een Tolkien-boek. 
En dan Mvr. Willy, met haar verhalen over familiedrama's en nationale tragedies - Mr. Willy kan net zo goed een toerist zijn op een andere planeet.

Online chatten, appen is zijn reddingslijn. Tijdens een gesprek opent hij met een tabblad met een wereld van herinneringen, een paar klikken en dan is ie klaar om weer mee te praten als de beste. Maar in een live gesprek? Tja, dan voelt hij zich als een clown die zijn grappen is vergeten.

Triest, maar met een vleugje humor, want dat is hoe het leven soms speelt. Een puzzel van vergeten stukjes, afgewisseld met momenten van helderheid, en altijd, altijd die onderliggende melodie van wat ooit was.