Met enige tegenzin liep ik de warme bakker binnen.

Het is druk. Klant of tien. Vlak voor de toonbank een jonge moeder met een jochie van een jaar of vijf naast zich. Het jochie zeurt om een tompouce. Jonge moeder brengt daar tegenin dat hij net een croissant heeft gehad. Zo te horen is dat voor meneer het jochie niet relevant. Hij zet een keel op waar een krijsend varken vlak voor zijn executie, nog een punt aan kan zuigen.

Er ontstaat enige beroering onder het klantenbestand. Bedenkelijk  naar elkaar kijken, zuchten, op horloges kijken, dat soort dingen. Zelf moet ik denken aan mijn moeder. En hoe die dat oploste. Dan liep ik met haar door een supermarkt. Toen, in Berchem, de allereerste supermarkt in België.Hoe oud was ik toen? Zal een jaar of zes geweest zijn.
"Ik wil dat stuk chocola!,’"eiste ik. 
"Je kunt willen tot je een ons weegt, Willy," antwoordde zij met een meewarige glimlach om haar lippen
"Ja, maar dat is hele lekkere chocolade, mamma. Dan mag jij ook een stuk" .
Mr Willy, toen ook al een onderhandelaar. Mijn moeder draaide haar hoofd in mijn richting. Dat had mij moeten waarschuwen. 
"Welk van de woorden die ik net uitsprak, heb je niet begrepen, Willy?" De meewarige glimlach is verdwenen. Daarvoor in de plaats, ogen als ijspegels.
"Ja maar, mamma, ik….." Pats!!! Klap voor mijn harses. Sterretjes, lichtflitsen, tranen.

"Ik ga nooit meer mee boodschappen doen," schreeuwde ik woedend. Ik wist mijn moeder altijd op de kast te krijgen als ik over boodschappen begon. Nu ook. Ze trekt me zonder veel inspanning aan mijn oor de winkel uit en duwt mij de straat op. Daarna verdwijnt ze doodgemoedereerd de winkel weer in.

Het jochie krijgt zijn tompouce. De rust keert terug in de bakker. Hij loopt met zijn moeder voorbij. Met de tompouce als een trofee in zijn handen. Een vrouw naast mij steekt haar voet uit. Het jochie struikelt. De tompouce struikelt met hem mee. De vrouw naast mij draagt een meewarige glimlach om haar lippen, maar haar ogen waren als ijspegels.