Mensen werden vroeger in de kerk begraven, tenminste het rijke volk toch. De  armen, die kregen een plaatsje juist buiten de kerk, in de tuin.
Maar de rijken, de adel, de bourgoisie, die werden in de kerk begraven. En hoe rijker en voornamer je was, hoe dichter bij het altaar. Maar dode mensen stinken, en de stank van ontbinding zou dan ook in de kerk te ruiken geweest zijn. 
En het verhaal gaat dat de uitdrukking " een rijke stinkerd" daar zijn oorsprong zou vinden. Echter, navraag bij Google geeft daar geen uitsluitsel op. Dat zal dus wel verzonnen zijn. Hersenspinsel van Mr Willy.
Maar wat niet verzonnen is, is dat mensen vroeger in de kerk begraven werden of anders zo dicht mogelijk bij de kerk in de hof. Daar zat een betekenis achter. De doden werden begraven zo dicht mogelijk bij de plek waar Christus verkondigd werd, de sacramenten bediend en de liturgie gevierd. De plek van begraven was een verwijzing naar Christus die uit de dood is opgestaan. Mensen werden na hun dood niet achtergelaten op een vuilnisbelt, maar begraven daar waar hoop werd doorgegeven. Met de dood is het niet afgelopen! Bovendien vormden de gelovigen een gemeenschap, niet alleen met de levenden maar ook met de doden.. Die werden niet afgeschreven en vergeten. Ze bleven erbij horen. Midden in het dorp stond de kerk en in en om de kerk lagen de voorouders begraven. Meer centraal in het alledaagse leven kan niet. Tussen de graven door liep men naar de kerk en in de kerk zelf kon men nog de namen lezen van overledenen op de daar liggende stenen. 

Maar dan kwam Napoleon, en die heeft dat allemaal veranderd. De toenemende bewustwording rondom hygiene en gezondheid, het toenemend plaatsgebrek in en rondom de kerk, de veranderde sociale normen...Als gevolg van dat beleid werden er overal algemene begraafplaatsen aangelegd. Die hadden niets meer te maken met kerk en geloof. Mensen gingen zo’n begraafplaats wonderlijk genoeg ‘het kerkhof’ noemen (met een fout lidwoord dus). En ze vergaten dat het oorspronkelijk gewoon de hof, de tuin van de kerk was waarin mensen begraven werden. De band tussen begraven en de kerk werd steeds losser. Bovendien lagen die begraafplaatsen niet in het centrum van het dorp maar aan de rand of nog verder weg in een weiland. Een veelzeggende verandering

Hier in Wommelgem ligt het kerkhof nog heel dichtbij, eigenlijk nog wel in het centrum, op amper een paar honderd meter van de kerk.
Pa en Ma Willy liggen daar begraven, dus regelmatig springen we wel eens binnen.  Dan doen we ook een rondwandeling. Zo'n kerkhof heeft een enorm rustgevende sfeer. En dan kijk je rond, en ja, dan komen de herinneringen naar boven. Heel wat mensen die daar liggen heb je vroeger immers nog gekend.

En dan is daar zo'n heel bijzonder plekje . Een vroegere werkgever van Mvr Willy, diens vrouw is daar begraven. Maar, wat meer is, die werkgever is dus opnieuw gehuwd, met een weduwe. En laat nu die eerste man van die weduwe toch ook wel begraven zijn juist naast die vrouw. Hoe groot kan het toeval niet zijn?
En dan stel ik mij zo voor dat die 's nachts tegen elkaar toch heel wat te vertellen hebben. Lekker roddelen over hun familiebanden.

En dan begint Mr Willy's fantasie weer te werken.
Stel dat wij, kankerlijers, nu samen op 1 groot kerkhof zouden begraven zijn.
Een groep vrolijke zielen, allen ooit strijders tegen kanker, die elkaar vinden, hier in het hiernamaals. Elke nacht, als de klok twaalf slaat, ontwaken ze uit hun eeuwige rust voor een geestige reünie. Op het maanverlichte kerkhof dansen ze dan rond hun grafstenen, delen herinneringen en grappen over hun vroeger leven. 
En dan vult de nacht zich met gelach en vrolijkheid, een viering van het leven dat ze geleid hebben en de vriendschap die ze vroeger hadden en nu blijvend delen. Als de zon opkomt, keren ze terug naar hun rustplaats, wachtend op de volgende nacht vol avonturen en humor.

Alle nachten Kamido .Een prachtige plaats om naar toe te gaan, niet?