In het land waar de Nijl kronkelt en de piramides naar de hemel reiken, begint het verhaal van de kapper, een ambacht zo oud als de farao's zelf. Hier, in het hart van het oude Egypte, dansten zij tussen de schaduwen van de goden, knippend en vormend, hun handen gewapend met scherpe stenen en oesterschelpen . Scharen bestonden nog niet.

Later, in het klassieke tijdperk van Griekenland en Rome, werd het haar een toonbeeld van kracht en schoonheid, een stille getuige van de cultuur en tradities. Griekse vrouwen lieten hun lokken lang en vrij stromen, kunstig gevlochten en gestyled, als golven van een tijdloze zee. Deze haren, als sierlijke watervallen, waren een eerbetoon aan hun vrouwelijkheid en elegantie. In contrast, Romeinse burgers en soldaten kozen voor een praktischer esthetiek: kort haar en getrimde baarden, symbolen van discipline en orde, weerspiegelend de gestructureerde samenleving waarin ze leefden.
In dit tijdperk begonnen barbiers een onmisbare rol te spelen.

Maar door de eeuwen heen, in de schaduw van middeleeuwse kathedralen en kastelen, waar ridders hun dromen najoegen en koningen heerschappij voerden, voltrok zich een stille transformatie. Barbiers ontpopten zich tot meesters van mes en huid, dokters van het volk. In een tijdperk waarin de geneeskunde nog maar net haar eerste schreden zette, rezen de barbier-chirurgen op als paddenstoelen uit de grond. 
Aderlaten, een praktijk zo oud als de geneeskunde zelf, werd door hen uitgevoerd . Tanden, die hun nut hadden overleefd, werden met dezelfde nonchalance verwijderd als een ongewenste haarlok. 
In deze vervlogen tijden, geweven met legendes en echo's van oude liederen, vond het symbool van de barbier zijn oorsprong. De kapperspaal, met zijn hypnotiserende spiralen van rood, blauw en wit, werd een baken in de straten. Rood als de vurige stroom van bloed, blauw als de diepe, mysterieuze aders onder de huid, en wit als de zuivere verbanden die wonden omarmden en heelde. Dit embleem, een stille getuige van de bloederige, doch essentiële kunst van de barbier-chirurgen, blijft tot op de dag van vandaag een eerbetoon aan een tijd waarin moed en vakmanschap hand in hand gingen in de strijd tegen pijn en ziekte, en is nog altijd terug te vinden als symbool van de hedendaagse kapperszaak.

Later, in de schaduw van het industriële tijdperk, waar stoom en staal de horizon vormden, kwamen de eerste echte barbiershops. Deze etablissementen, vaak badend in het licht van een enkele gaslamp, waren een baken in de roerige zee van verandering die de 19e en vroege 20e eeuw kenmerkte. Met de komst van deze nieuwe eeuwen, in de warme gloed van gaslampen, werd de barbiershop een toevluchtsoord van mannelijke gemeenschap, een broedplaats van nieuws, politiek en verhalen, waar elk scheermes zijn eigen verhaal snijdt en elke knip een hoofdstuk in het leven van een man onthult.

Naarmate de 20e eeuw haar midden bereikte, onderging de barbierszaak een subtiele maar diepgaande metamorfose. Eens het domein van de elite, opende zij nu haar deuren voor de eenvoudige, alledaagse man. Mannen uit alle lagen van de samenleving met een gemeenschappelijke grond. Deze nederige zaken evolueerden tot kruispunten van menselijk contact, waar de rijke tapijten van levensverhalen werden geweven tussen de echo's van heel eenvoudig  knippen en scheren.

Zo was het kapperssalon uit Mr Willy's jeugd. En ook later nog had ie zo'n kapper, een man zo oud als Methusalem, maar een plaats waar eenvoud heerste, waar alle wereldproblemen in een handomdraai opgelost werden en waar een knipbeurt met tondeuse snel en doeltreffend was. 

Helaas, dat bescheiden kapperssalon bestaat niet meer in Wommelgem. In plaats daarvan verwelkomt de kapper van Mr. Willy je, na een gemaakte afspraak,  in een rijk van weelde, waar luxe regeert in plaats van nuchtere eenvoud. 
Je krijgt krijg je een welkomstdrankje, iets met een exotische naam die je niet eens kunt uitspreken, geserveerd op een zilveren dienblad door iemand die eruitziet alsof hij zo uit een modetijdschrift is gestapt. Je kijkt rond en ziet geen eenvoudige kappersstoelen, maar tronen die meer op commandocentra lijken, uitgerust met massagefuncties en ingebouwde tablets.
De "kapper", een kruising tussen een haarfluisteraar en een persoonlijke wellness-goeroe, benadert je met een glimlach en een een aantal portfolio's van kapsels die meer lijken op kunstwerken dan op praktische haarstijlen. Hij begint over 'haararchitectuur' en 'folliculaire sculpturen', termen die je nog nooit hebt gehoord, terwijl hij zachtjes door je haar wrijft alsof het zijde is. Terwijl je nog steeds probeert te begrijpen wat er gebeurt, word je meegenomen op een reis van haarverzorgingsrituelen: aromatherapie haarmaskers, hoofdhuidmassages die voelen alsof ze je ziel aanraken, en een reeks van biologische, veganistische, gluten- en schuldvrije shampoos en conditioners.En dan begint de kapper te praten over de 'aura van je haar' en hoe een nieuwe kleur niet alleen je look, maar je hele levensenergie zou kunnen transformeren.

Ja , en dan kijkt ie je dus verwachtingsvol aan, verlangend om zijn kunsten te demonstreren .......

  " Euh.., ja... , een beetje bijknippen aan de zijkanten graag"

Nou, het enige echt positieve is dat tijdens zijn "behandeling" Mr Willy naar hartenlust kan leuteren over Harry , zonder dat iedereen gillend wegloopt. De enige plaats buiten kanker.nl waar ie dat kan