Nou keek Mr Willy deze ochtend door z'n raam, en wat zag ie? Juist, die rotkat. Dat brutale beest dat het lef had om haar gevoeg te doen in zijn sierlijk aangelegd voortuintje om vervolgens de boomschors met de excrementen doodgemoedereerd rond te strooien over zijn terras, weet je nog? En nou had Mr Willy wel twee bussen wegkat gekocht, maar met dat regenweer van de laatste weken was ie nog niet aan strooien toegekomen.
Nou, diezelfde kat zat vandaag  op zijn terras, genietend van de zon. De kat van de buren, voor zover je een kat echt 'van iemand' kan noemen.

Gvd midden op het terras lag dat beest, alsof alles van hem was.  Wel een een imposante  verschijning: van top tot teen uitgestrekt, een halve meter puur zoogdier. Mooie vacht met wit en zwart. Rustig zat die kat daar. Elke paar minuten likte ze ergens aan. Ze had een bijzondere manier van likken; langzaam, bedachtzaam, alsof ze elke centimeter van haar vacht met liefde wilde verzorgen.-een poot, haar schouder, haar staart, zelfs haar aars.

Van schaamte had dat beest dus geen last. Of van een slechte adem.De kat keek naar hem op, haar blik vol minachting. Minachting voor Mr. Willy, en  minachting voor de rest van de wereld. 

Maar ondanks zijn boosheid  borrelde er bij Mr. Willy gevoel van jaloezie op. Jaloers op dat beest. Wie zou dat niet zijn? Die kat leidde een leven van rust en zon, volledig onverschillig voor de wereld om haar heen. een leven zonder Harry.....

Alleen dat likken aan haar achterste... Maar daar is Mr. Willy gelukkig niet soepel genoeg voor.

Maar dat terzijde, hij heeft misschien niet de zorgeloze aard van een kat, maar hij heeft wel zijn dagelijkse cappuccino, zijn prachtig landgoed, het gezelschap van Mevrouw Willy, en nu weer een verhaal om over te bloggen, wat moet je nog meer?

Dus zo slecht is het leven nog niet.