De kindertijd van Mr Willy. Donkere hoofdstukken die ie zorgvuldig begraven heeft in de diepste krochten van zijn ziel,.
Maar toch, soms komen die herinneringen onverwacht aan de oppervlakte. En dan, in zo'n moment van kwetsbare moed, grijpt  Mr Willy eens te meer naar het toetsenbord, zijn vingers dansend en tikkend,  om zich te bevrijden van wat al te lang in stilte heeft geschreeuwd. 
En  dit gedicht, verborgen in het schemergebied van zijn concepten, vindt dan eindelijk zijn weg naar het licht, een echo van de storm die ooit in hem woedde. 
En dan, na die woordenstroom, keert de rust terug in Mr Willy's getormenteerde geest, een tijdelijke vrede. 
Want hier, in deze digitale haven, ondanks alle pijn en verdriet, vindt hij het geluk dat in de schaduwen van zijn jeugd ondenkbaar was.

Gevangen in een web van onbegrip en leed,
Zijn jeugd een pad waar jaloezie heerst, zo wreed.
Vrienden die vijanden werden, speelgoed ontvreemd,
'Maar jij draagt de schuld', werd er steeds beweerd.

Een klap in het gezicht, Mr Willy  bespot,
Te zwak om te strijden, zijn hart op slot
Zijn vriendenkring, onstabiel, vol bedrog en pijn,
Woorden die steken, intenties die niet echt zijn.

Fluisteringen, geheimen, uitsluiting zo gemeen,
Dagelijkse plagerijen, angstig als geeneen
Beschuldigd en geplaagd, zijn hart vermoord,
Naar school gaan , een nachtmerrie, ongehoord.

Zonder toevlucht, zonder plaats om te schuilen, 
Zijn tranen verborgen, geen lach om te ruilen. 
De pijn van afwijzing, diep en intens, 
Elke dag een strijd, een eindeloze grens.

Maar bij oma en opa, zo  oud en wijs
daar had Mr Willy  zijn paradijs
Daar vond hij troost, avontuur, en zoveel meer,
Zijn mooiste jeugdherinneringen, keer op keer.
 
En zo wandelt hij doorheen zijn leven, zwaar en grijs.
Zijn jeugd een mengeling van schaduw en ijs.
Zoekend in de duisternis, naar een sprankje licht,
Naar een weg uit het donker, toekomst gericht.