Tot op zekere hoogte  vindt Mr Willy wel troost bij zijn naasten, familie, vrienden. Hun oprechte zorgzaamheid en liefdevolle steun zijn bakens van licht in zijn gevecht tegen prostaatkanker, vooral wanneer het aankomt op de praktische uitdagingen: de behandelingen, de doktersbezoeken, het voorzichtig uitstippelen van toekomstplannen. En hoewel ze de storm die in zijn geest raast nooit volledig kunnen bevatten - een begrip  dat alleen is voorbehouden aan hen die zelf met kanker leven - vinden zijn woorden , mits gesproken op het juiste moment, in de juiste atmosfeer, soms wel een luisterend oor en een moment van medeleven .

Maar zelfs in die zeldzame momenten van begrip blijft alles beperkt tot de directe impact van zijn ziekte. Mr Willy's blogpost van gisteren, die schreeuw over zijn jeugd, zijn frustraties en de emoties die jarenlang sluimerden, markeren een keerpunt. Die gevoelens, onaangeroerd en  50-60 jaar lang diep weggestopt, zijn door de kanker en misschien door de hormoontherapie of een andere onbekende factor, weer naar boven gekomen. Alles wat lang geleden veilig weggeborgen was, weigert nu genegeerd te worden. Er moét over gesproken worden.

 Maar hoe kan je dát nu delen? Niks dan medelijdende blikken krijg je , en hun onuitgesproken gedachten dat dit, na zoveel jaren, iets is voor een psychiater, niet voor hen. Ze zien niet hoe de kanker oude littekens heeft opengereten, hoe die wonden opnieuw een levend deel zijn  geworden, net zo echt en voelbaar zijn als de ziekte waarmee hij nu vecht.

En dan ervaart Mr Willy opnieuw die kloof tussen hem en zijn omgeving, een kloof die zowel zijn verleden als zijn huidige strijd omspant. 

En god zij dank dat dit forum er is ,  een ruimte is waar zijn verhaal wel gehoor vindt, waar men luistert, begrijpt en niet oordeelt, een virtuele haven waar hij zijn hart kan luchten en  tegelijkertijd zichzelf de kosten van een psychiater bespaart.