Zoals elke avond zit Mr Willy hier weer, rustig achter zijn PC, de sluimerende stilte als zijn enige gezelschap, klaar om zijn zielenroerselen aan het scherm toe te vertrouwen.  Schrijven is zijn passie, die  onweerstaanbare dwang die hem elke dag naar dit punt brengt. 
Maar vandaag is  anders. Vandaag zit hij daar, verloren in gedachten, terwijl de muze hem schijnt te ontwijken. Het lege scherm kijkt hem aan.
Met een zucht leunt hij achterover in zijn stoel, zijn blik afdwalend naar buiten , waar het licht van de maan de horizon kleurt. 
Wat moet ie nu weeral verzinnen?

Soms is het schrijven als joggen, gewoon lopen zonder bestemming. Je loopt en je loopt en loopt, niet wetend waar de weg je naartoe leidt, maar het bewegen op zich houdt je gaande, houdt je levend. 
En dan begin je te typen, woorden wrijvend tussen je vingers, zoekend naar een vonk, hoe klein ook.
Soms komen er gedachten over het alledaagse en  soms over het fantastische, over kastelen in de lucht en dromen die zich aandienen met de ongrijpbaarheid van mist. De schoonheid van schrijven is dikwijls niet het eindresultaat , maar de reis ernaartoe, het spelen met woorden en ideeën, zelfs als ze nergens heen lijken te gaan.
Dikwijls, in het holst van de nacht heeft ie die ogenblikken van plotselinge inspiratie, ideeën zo helder als sterren. Momentopnames in bed, maar 's morgens zijn ze weg. Die vergankelijkheid, zowel de vloek als de zegen van creativiteit.
Maar dan, soms, dan heeft hij het. Een idee dat blijft, dat zich liet vangen op papier, een verhaal dat vorm kreeg onder zijn vingers. Die momenten, waarop alles samenkomt, waarop de woorden stromen en de wereld even geen grip op hem heeft, daar leeft Mr Willy  voor, daar wordt ie happy van," 

En nu voelt Mr Willy een diepe tevredenheid. Want wat begonnen was als een worsteling, is  toch weer geëindigd in een verhaal, een stukje van zichzelf dat hij deelt met de wereld. "
 En dan heeft Mr Willy toch weer iets iets uit het niets gecreëerd, een klein wonder, een lichtpunt in een wereld vol  pijn en droefenis . En morgen, weet hij, zal hij weer achter zijn PC zitten, klaar voor een nieuwe avond, klaar  voor een nieuw blog, klaar om opnieuw zomaar iets te verzinnen.

En met een laatste blik op het scherm drukt ie op "post blogpost"